مردی که از طرفِ زن قبلی خود که به اون خیانت کرده، مورد بی‌مهری واقع شده‌ با زن جوونی آشنا می‌شه که اتفاقا اونم از طرفِ کارگردان جوونی که در عشق به دختر مردده و اونو بازیچه می‌پندارد، مورد بی‌توجی قرار گرفته.

این دو  به‌طور اتفاقی، تو یه خونه، که به لطفِ فیلم‌ورداریِ خوب، نمودی بسیار سرد و دلگیر داره، با هم برخورد می‌کنن؛ البته با دو دید متفاوت نسبت به یه‌دیگه: دختر جوون که پشت و پناهی می‌جوید، پس از یه مدت به مردِ جااُفتاده علاقه‌مند می‌شه، ولی مردِ بدبین، با رفتار آزارگرانه‌ای که با این دختر داره، در صدد انتقام از نوع جنس زنه (زن سابقش پس از مدت‌ها خیانت بهش، خودکشی کرده).

در آخرِ فیلم، نظرهای این دو مرد و زن در جهت عکس حرکت می‌کنه: مرد، عاشقِ دختر جوون می‌شه، و دختر، به دلیلِ این‌که فکر می‌کنه از اون سوءاستفاده شده، می‌خواهد مرد رو ترک کنه.

این، واسه داستان، پایانی تراژیک رقم می‌زند.

«آخرین تانگو در پاریس» یه فیلم درام فرانسوی-ایتالیایی ساخته «برناردو برتولوچی» است که پس از منتشر کردن در پاییز سال ۱۹۷۲ جنجال‌های زیادی رو بدنبال داشت. از اعلام نظر مارلون براندو در این مورد که این فیلم اونو تحقیر کرده تا شکایت ماریا اشنایدر بازیگر زن فرانسوی فیلم دربارهٔ صحنه‌ای از فیلم که در فیلمنامه نبوده و اون مجبور به انجامش شده.

برتولوچی و براندو پشت صحنه آخرین تانگو در پاریس

برناردو برتولوچی در شانزدهم مارس ۱۹۴۱ میلادی در ایتالیا در خونواده‌ای به دنیا اومد که پدرش شاعر، مورخِ هنر و منتقد فیلم بود.

بخاطر این، اون در پونزده سالگی شروع به نوشتن کرد و پس از یه مدت واسه نوشتن اولین کتابش جایزهٔ Viareggio Premio و چندین جایزهٔ معتبر دیگه هم گرفت.

درسته که سوابق هنری پدر برتولوچی هم به اون کمک زیادی کرد اما فیلمساز بزرگ ایتالیایی یعنی پیر پائولو پازولینی هم در راه انتشار اولین کتاب برتولوچی کمک زیادی به اون کرد.
هم اینکه در سال ۱۹۶۱ برتولوچی به عنوان دستیار اول پازولینی در فیلم آکاتونه با اون همکاری کرد.

برناردو برتولوچی که به مریضی سرطان گرفتار بود، دوشنبه ۲۶ نوامبر ۲۰۱۸ (۵ آذر ۱۳۹۷) در ۷۷ سالگی در رم درگذشت. ایشون از کارگردانان سبک نئورئالیست ایتالیا به حساب می‌رود.

اون در بیشتر از پنجاه سال کار سینمایی، ژانر‌های مختلفی رو تجربه کرد از درام‌های انسانی مانند “قبل از انقلاب” و “دنباله‌رو” گرفته تا آثاری با ابعاد بزرگ تاریخی مانند “۱۹۰۰” و “آخرین امپراتور”.

برتولوچی پس از مرگ میکل آنجلوآنتونیونی، مهم‌ترین فیلمساز نسل کارگردانان بزرگ ایتالیا بود و سبک اون اثر عمیقی بر سینمای مدرن اروپا و جهان گذاشت.

اون به‌رغم کار با ستاره‌های هالیوودی و جهانی همیشه از سبک جداگونه خود در برابر فشار صنعت سینمای آمریکا دفاع می‌کرد.

فیلم «دنباله‌رو» در سال ۱۹۷۰ اولین بار نام اونو در میان نامزدهای جایزه اسکار مطرح کرد.
اون با این فیلم نامزد جایزه اسکار بهترین فیلمنامه اقتباسی شده بود. برتولوچی فیلمنامه «دنباله‌رو» رو با اقتباس از کتاب آلبرتو موراویا نوشته بود.

«دنباله‌رو» که فیلمبرداری اونو ویتوریو استورارو برعهده داشت حالا به عنوان شاهکاری یاد می‌شه که بر جمعی از فیلمسازان چیزی که «هالیوود نوین‌» خونده می‌شه؛ از مارتین اسکورسیزی تا استیون اسپیلبرگ و فرانسیس فوردکاپولا، اثر گذاشته.

برتولوچی با فیلم جنجالی آخرین تانگو در پاریس با بازی مارلون براندو معروفیت پیدا کرد.
این فیلم که برتولوچی رو به معروفیت جهانی رساند، به خاطر صحنه‌های غیرمعمولی جنسی در بعضی از کشورها ممنوع شد.

دولت ایتالیا دستور داد تموم نسخه‌های فیلم رو نابود کنن و دادگاه عالی ایتالیا حتی واسه برتولوچی ۴ ماه حکم زندان تعلیقی صادر کرد.
فیلمی که مدل جوونی به نام ماریا اشنایدر رو با بازی در نقشی غیرمعمولی و تروماتیک در برابر مارلون براندو، به معروفیت رساند و در عین حال باعث افسردگی و بیزاری اون از سینما شد.

ماریا اشنایدر، برتولوچی رو “گانگستر” خواند و براندو رو متهم کرد که به اون تجاوز کرده. اون گفت که آخرین تانگو در پاریس درس بزرگی به اون داد و اون این بود که: “هیچوقت لباست رو واسه یه مرد میانسال به بهونه اینکه کار هنریه، درنیار”.